"Shakespeare od młodych lat interesował się starożytnością, poświęcił jej siedem tragedii. Mitologię i dzieje antycznej Grecji uczynił podglebiem ",Troilusa i Kresydy",, ",Peryklesa", i ",Tymona Ateńczyka",. Historia starożytnego Rzymu stanowi kanwę ",Juliusza Cezara",, ",Antoniusza i Kleopatrę",, ",Koriolana", i ",Tytusa Andronikusa",. Niniejsza dwutomowa edycja prezentuje tragedie rzymskie (jak tu umownie je nazywamy) w nowym przekładzie Antoniego Libery, który wcześniej ogłosił w PIW przekład kompletu tragedii Sofoklesa (2018) i wyboru dramatów Racine’a (2019).
Tragedie rzymskie oparte są w znacznej mierze na Żywotach sławnych mężów Plutarcha, które Shakespeare czytał w angielskim przekładzie Thomasa Northa. ",Juliusz Cezar", i ",Antoniusz i Kleopatra", dotyczą czasów schyłku republiki (44-30 p.n.e.), Koriolan – jej początków (507–493 p.n.e.), a ",Tytus Andronikus", – schyłku cesarstwa (o czasie nieokreślonym).
Antoni Libera wypracowując lekcję przekładu dzieł Shakespeare’a, wykorzystuje swoje doświadczenie jako reżysera i tworzy ją z myślą przede wszystkim o aktorach i środowisku teatralnym. Za cel stawia sobie klarowność, płynność i wyrazistą rytmikę (unikanie przerzutni), czasem za cenę uproszczenia wyszukanej metaforyki lub rezygnacji z barkowej sztukaterii. Mówi się tego Shakespeare’a, jakby był napisany po polsku, a nie choćby i najwierniej odtworzony w polszczyźnie."
Tragedie rzymskie oparte są w znacznej mierze na Żywotach sławnych mężów Plutarcha, które Shakespeare czytał w angielskim przekładzie Thomasa Northa. ",Juliusz Cezar", i ",Antoniusz i Kleopatra", dotyczą czasów schyłku republiki (44-30 p.n.e.), Koriolan – jej początków (507–493 p.n.e.), a ",Tytus Andronikus", – schyłku cesarstwa (o czasie nieokreślonym).
Antoni Libera wypracowując lekcję przekładu dzieł Shakespeare’a, wykorzystuje swoje doświadczenie jako reżysera i tworzy ją z myślą przede wszystkim o aktorach i środowisku teatralnym. Za cel stawia sobie klarowność, płynność i wyrazistą rytmikę (unikanie przerzutni), czasem za cenę uproszczenia wyszukanej metaforyki lub rezygnacji z barkowej sztukaterii. Mówi się tego Shakespeare’a, jakby był napisany po polsku, a nie choćby i najwierniej odtworzony w polszczyźnie."