"W polskiej XX-wiecznej lingwistyce prozodia wypowiedzi należała do zaniedbanych obszarów badawczych. W badaniach logopedycznych była ciągle na etapie postulatów. Sytuacja zaczęła się zmieniać wraz z rozwojem fonetyki akustycznej i z niezwykłym przyspieszeniem badań nad przetwarzaniem słuchowym. [...] Prezentowany tom wypełni poniekąd lukę wynikającą z niedostatków badawczych nad prozodią w języku polskim. Umożliwi praktykom [...] podejmowanie terapii budowanej na wiedzy. Logopedzi zawsze pracowali nad prozodią mowy. Realizacja rozmaitych jej składników jest bowiem wyrazistym symptomem zaburzeń. Jednakże działania specjalistów wynikały z intuicji i umiejętności zdobytych w praktyce. Niniejszy tom przynosi gruntowną wiedzę teoretyczną i dostarcza podstaw do racjonalnego programowania terapii. Jest niewątpliwie osiągnięciem środowiska polskich badaczy, także pomysłodawców projektu i jego redaktorów. Z recenzji prof. dra hab. Stanisława Grabiasa"
